Η Δημοτική Κοινωφελής Επιχείρηση Πολιτισμού, Παιδείας και Αθλητισμού Κομοτηνής, οργανώνει την παραγωγή του θεατρικού έργου «Peace Talk» που θα παρουσιαστεί στην Κομοτηνή, από 30 Σεπτεμβρίου έως 6 Οκτωβρίου, στο ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής.
η
ΔΕ.ΚΕ.Π.Π.Α.Κομοτηνής
και η
παρουσιάζουν το
PEACE TALK
η πρόβα για την αληθινή συμφιλίωση
ποια είναι η Κομοτηνή των γυναικών;
Πώς οι γυναίκες αντιλαμβάνονται οι ίδιες τα σύνορα, την ιθαγένεια,
την ιστορία της οικογένειας, τον εαυτό τους, τον δικό τους χώρο και τον τόπο τους;
Πώς οι γυναίκες αντιλαμβάνονται τη σύγκρουση και οδηγούν τη συμφιλίωση;
Preview performance το Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου στις 7 τα ξημερώματα
στον πεζόδρομο της Ερμού στην Κομοτηνή
παραστάσεις
από το Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου έως την Παρασκευή 6 Οκτωβρίου
στη σκηνή του ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής
Το Peace Talk είναι:
Χριστιάνα Λαμπρινίδη: Η γενναιότητα των γυναικών που ενώνεται με την ευφυΐα στα σύνορα
Δανάη Δερμεντζοπούλου: Δύναμη, αλήθεια, γροθιά στη σιωπή
Έφη Καλεντερίδου: Λέξεις, λόγια που είναι κρότος…αλλά η ηχώ τους, είναι αντίλαλος στο σύμπαν.
Βιβή Κολεντζαρίδου: Εσωτερικό ταξίδι που ξεκινάει το χάραμα
Άννα Ξενοδοχίδου: Υπερηφάνεια, τόλμη, μια λέξη που τα λέει όλα, ειρήνη
Θεανώ Πασχάλη: Μια φουρτουνιασμένη θάλασσα όπου ξημερώνει καλοκαίρι
Σοφία Τερζή: Μια μικρή φωνή για την ειρήνη, που πιστεύω να γίνει τεράστια και ν' αγκαλιάσει τη γη
Ελένη Στεργιάδου – Καρακατσούλη: Εσωτερική ειρήνη που έρχεται από τις αλήθειες που λέγονται χωρίς φόβους
Νετζιλά Τσαούς Μουσταφά Μεμέτ: Η ειρήνη που δεν αποτελείται από τις ασύμβατες συνέπειες της ζωής, αλλά που παράγεται, αντιμετωπίζοντάς τες.
Τζαχιδέ Χασεκή: Τόλμη, ιδεολογία, πάθος, δύναμη και συμφιλίωση
«Το Peace Talk είναι μια διαδικασία, δεν είναι ένα τετελεσμένο όριο.
Το Peace Talk είναι ένας χώρος, ένα έδαφος που συμβαίνει σε μια θεατρική σκηνή αλλά και όταν είναι μαζί οι γυναίκες που το αποτελούν.
Το θέατρο προβάλλει τη διαδικασία κι η διαδικασία φιλοξενεί τη στιγμή που γίνεται.
Ξεκινήσαμε το Φεβρουάριο (2017) με αγγέλους δύο φιλοσόφους: τον Αριστοτέλη και τον Avicenna και αναζητήσαμε τα σύνορα, γιατί είμαστε στα σύνορα μ’ εαυτό, με άλλο εαυτό, με γλώσσα, μ΄ άλλη γλώσσα, με μητρική όραση, με άλλη όραση, με αφή, με άλλη αφή.
Η σύγκρουση έγινε κοινός τόπος – με ρίζες μας τα Ρήγματα στη σιωπή. Πως διδάσκεται η τόλμη – τη γη που φτιάξαμε και ζήσαμε 22 χρόνια πριν»
Χριστιάνα Λαμπρινίδη
Ταυτότητα παράστασης:
Σύλληψη, δραματουργική επεξεργασία, σκηνοθεσία: Χριστιάνα Λαμπρινίδη
Κοστούμια- κατασκευές- θέμα αφίσας: Ιωάννης Ν. Καραγκιουλμέζης
Φωτογράφος: Άγγελος Μίχας
Φωτιστής: Γιάννης Τζατζανάς
Μοδίστρα φορεμάτων: Εμινέ Κιρ Αζίζ
Γραφίστας: Μάριος Γαμπιεράκης
Διεύθυνση Παραγωγής: Μανόλης Σάρδης / PRO4
Παίζουν με δικά τους κείμενα: Δανάη Δερμεντζοπούλου, Έφη Καλεντερίδου, Βιβή Κολεντζαρίδου, Σοφία Τερζή, Άννα Ξενοδοχίδου, Θεανώ Πασχάλη, , Ελένη Στεργιάδου – Καρακατσούλη, Νετζιλά Τσαούς Μουσταφά Μεμέτ, Τζαχιδέ Χασεκή
Εισαγωγή
Όχθη, πιο κάτω το ποτάμι, απέναντι το «άλλο», οι «άλλοι». Δύο απλωσιές κολύμπι, δύο δρασκελιές ποδιών. Αυτό το «άγγιγμα» του νερού και της όχθης. Αυτό το «άγγιγμα» αυτό το δίπλα που είναι απέναντι. Αυτό το νερό που είναι ίδιο. Αυτή η γή που χωρίζεται. Από εδώ δένδρα από εκεί δένδρα. Αυτά τα σύνορα που είναι όμοια όμως τα φυλούν στρατοί. Αυτό το άρμα μάχης που περνά δίπλα σου σαν αυτοκίνητο. Αυτή η σημαία που διεκδικεί τον χώρο καρφωμένη σε ένα παράπηγμα. Αυτό το χωράφι που κυματίζει από τα σπαρτά και τη σημαία. Αυτός ό φόβος που κυκλοφορεί κάτω από το δέρμα και το κάνει ορατό. Ένα δέρμα ψυχικό, νοητικό, ερωτικό. Αυτές οι αυλές που κρύβουν ροδιές και γυναίκες. Αυτός ο πλάτανος που περνάει το μισό της χιλιάδας. Αυτοί οι άνδρες που κάθονται γύρω του. Στο σούρουπο ή τη μέρα. Αυτά τα στρατόπεδα που άδειασαν αλλά διατηρούν τη σηματοδότηση του χάρτη. Αυτές οι διελεύσεις των συνόρων για αγορές ή για μπάνια. Άλλοι περνούν τα σύνορα των αγορών άλλοι εκείνα για θάλασσα. Εδώ στη θάλασσα κολυμπούν γλώσσες. Όλες μητρικές. Εδώ στην άκρη του πιο δύσβατου μαχαλά το Human trafficking ανθεί και περιμένει. Και αυτό άλλης χώρας, άλλων συνόρων. Αυτά τα «σύνορα» είναι δυσδιάκριτα, α/όρατα, προστατευμένα από την απέχθεια, διακινούμενα. Από τον πελάτη στη sex worker από τη sex worker στον πελάτη. Άλλοι χώροι όμως έχουν συναντηθεί και δέχονται επισκέψεις πλευρών. Εδώ όπως και αλλού υπάρχουν πλευρές. Σαν τα πλευρά του σώματος. ¨Όμως αυτό το σώμα πασχίζει να ενωθεί. Είναι ωραίο γιατί είναι/βρίσκεται/συμβαίνει στη λέξη του δια: διαθρησκευτικό, διαπολιτισμικό, δια/γλωσσικό. Είναι δύσκολο γιατί το δεδομένο έχει βιωθεί και το αληθινό είναι διελεύσιμο. Συνθήκες και ανθρωπιά κρατούν αυτό το σώμα ολόκληρο. Από μόνο του θέλει να υπάρχει διττά, σε ανησυχία, μη-ακέραιο, συνεχώς κωδικοποιημένο. Η αποκωδικοποίηση είναι και αυτή σε κατάσταση ροής. Ποιος/α μαθαίνει τους κώδικες; Ποιος/α τους αποκωδικοποιεί; Πού κρύβονται, ζούν, υπάρχουν οι λέξεις κλειδιά; Υπάρχουν κλειδαριές; Υπάρχουν. Υπάρχουν φύλακες των κλειδιών; Υπάρχουν. Όμως τα σώματα δεν κλειδώνονται. Δεν φέρουν πάνω τους το σχήμα των θυρών. Είναι τα ίδια θύρες. Από υλικά που υπάρχουν και θεώνται, άλλα που φαίνονται και εκείνα τα άυλα. Αυτό είναι το σώμα εδώ. Όσο πιο άυλο τόσο πιο υλικό. Όσο πιο μη-ορατό, τόσο πιο ορατό. Όσο πιο θηλυκό τόσο πιο σκληρό. Γιατί αυτή η θηλυκότητα κρύβει, εκτοπίζει, επιτίθεται, ουρλιάζει, σωπαίνει. Το χειρότερο είναι η σιωπή. Το καλύτερο είναι η επιθυμία. Που και αυτή με τη σειρά της υποκύπτει στην ύπαρξη των κλειδιών. Όχι όπως η Αλίκη στο πηγάδι που την οδηγεί, αν περάσει τις δοκιμασίες του μεγέθους και του κλειδιού, στο δύσβατο πεδίο του ασυνείδητου, αλλά σε μια άλλη ιστορία που το βάθος φαίνεται επιφάνεια και η επιφάνεια ανοίγει τα κουμπιά ενός φορέματος ένα, ένα. Προσεκτικά, προσεκτικά αναζητώντας παράλληλα και την αυτοπεποίθηση του ορίου και το ξέσκισμα της απαγόρευσης. Το «άγγιγμα» επιστρέφει στο ποτάμι και η διέλευση επιβάλλεται να είναι, να συμβαίνει «λαθραία». Αυτή είναι μια υπέρτατη στιγμή επιθυμίας, μια υπέρτατη διαπραγμάτευση. Αν πάει από τη μια πλευρά γίνεται οργασμός, αν πάει από την άλλη ειρηνευτική διαδικασία.
Χριστιάνα Λαμπρινίδη
Για κρατήσεις θέσεων στο τηλ του ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής: 25310-37770
Γενική είσοδος 10€
